همراه همیشه شبهای بی روشنای من بگو بدانم چه کسی چله نشین کوچ چلچله ها ماند ، این چنین که من ماندم ؟! می بینی ؟ هنوز هم نشسته ام پا به پای این عقربه ها ، - که پوزخند میزنند بر ته مانده های تلخ تبسمم - منتظر ، تا برگردی ، و باز نگاهی بیاندازی به من و این حضور همیشگی حزن در نگاهم و این چینهای دو چندان شده زیر چشمانم . میدانم که بر میگردی دوباره مرا میهمان مهربانی نوازشهایت می کنی ، و گیسوانم را باز به انگشتانت پیوند می دهی ... پس، زودتر ، مرا و خودت را ، خلاص کن ازین غربت غمگین انتظار و رویا ... گر هنوزم عزیز می داری از چه اکنون غمین و تنهایم؟؟.........

(تگرگ)