اغلب خیال می کنند که مرغابیهای دریایی غم بزرگی در دل دارند و حال آنکه ابن خیال پوچی است اشکالات روانی  خود آدم است که این احساس را به وجود می آورد.آدم همه جا چیزهایی  می بیند که وجود ندارد . این چیزها در درون خود آدم است همه به  یک درون گو مبدل می شویم که همه چیز را به زبان می آورد.مرغابیهای دریایی،آسمان،باد،همه چیز.صدای عرعر خری را می شنوید.خری است و بسیار هم خوشبخت است.آنقدر خوشبخت که فقط برای یک خر ممکن است.ولی آدم با خودش می گوید:«خدایا چقدر غمناک است؟» عرعر خرها دل آدم را کباب می کند.ولی این برای آن است که خر واقعی خود ما هستیم.حالا،شما خودتان را جای مرغابیهای دریایی می گذارید.تمام معنی شیونهای غم انگیز آنها اینست که جایی ،مخرج فاضلابی پیدا کرده اند که به    رودخانه سرازیر می شود و  این خبر خوش را به هم بشارت می دهند . اینها همه توهمات دید است. البته دید، نه،خودتان می دانید منظورم چیست .آدم وقتی شب به روی قله می رود و ستاره ها را تماشا می کند واحساس لذت دارد.خود را به چیزی یا کسی ،نزدیک ،کاملاْ نزدیک،احساس می کند.غافل از اینکه از  ستاره خبری نیست ، فقط کارت پستالهایی است که  معلوم نیست از کجا رسیده است. ابن نور،میلیونها سال پیش،این نقاط نورانی را ترک کرده است.

رومن گاری-خداحافظ گاری کوپر


نوشته شده توسط علی...