خانه ام ابری است

               ناودان ها شر شر باران بی صبری است
               آسمان بی حوصله حجم هوا ابری است
                       کفش هایی منتظر در چارچوب در 
                کوله باری مختصر لبریز بی صبری است
                پشت شیشه می تپد پیشانی یک مرد
               در تب دردی که مثله زندگی جبری است
                    و سر انگشتی به شیشه های مات
             بار دیگر می نویسم :(خانه ام ابری است).