میگن هر کسی واسه خودش دنیایی داره قصه زندگی هر کسی با اون یکی فرق میکنه برای هر کسی یه جوری نوشته شده یکی آخرش رو به جایی رسونده یکی در جا زده ... هر کسی به طریقی.

حالا اینی که میگن نوشته شده از قبل یا اون شخص خودش مینویستش دیگه والا هر
 کسی که هر جوری قبولش داره خب حتماً همونطوره. اما اینی که مشخص میکنن حتماً
تو نقش اول قصه خودت باشی رو باید چیکار کرد اصلاً اگه قرار باشه بعضی وقتا خسته
بشی بزنی از قصه بیرون چی؟ اینجوری هم حال می دادا نه ؟ یا نه اصلاً میرفتی خود شهرزاد قصه گو رو میدیدی ........اینا رو گفتم که بگم قصه زندگی ما هم فعلاً رسیده به اونجایی که
 بچه یواش یواش خوابش می بره و باید بقیه اش رو فردا شب دوباره  براش بخونی تا خوابش ببره   از بس که قصه آروم ویکنواخته.......صبح سر یه ساعت مشخص بیدار میشم برم پادگان 7 صبح که میدون شهرم مردم با قیافه های خواب آلود همه شون با عجله دارن میرن سرکار یکی دنبال اتوبوس خط واحد می دوو تا جا نمونه اون یکی منتظر تاکسیه .. تو این میون قیافه بعضی از خانوما دیدنیه که مشخصه هول هولکی آرایش کردن و میبینی نصف صورتش با بقیه اش
 هم خونی نداره (خب حتماً مجبوره .. تو رو سه نهنه) . ساعت میدون هم که قربونش برم از
 هر طرف که وارد میدون میشی یه زمانی رو نشون میده چهار تا ساعت با زمانهای مختلف....اینم از دنیای کوچکه یه سرباز .خوندن قصه زندگی جاوید( کتاب جاوید نوشته اسماعیل فصیح) رو هم تازه تموم کردم خداییش اولای قصه زندگی این بنده خدا خیلی سخته......وقت کردین حتما بخونین سرگذشت واقعی یه پسر زرتشتیه.