درد دل

زندگی عجب رنگی گرفته.صدای تلخ بودن-باور تلخ باطل ها-خداوندا امشب منو تو و تنهایی که هر سه در تنهایی خود دیرینه ایم تو خسته از منی و من خسته از تنهایی.

بر خشم فرو خورده ام -بر غصه های نا گفته ام -بر اشکهای سوزانم تنها تو شاهدی.اگر بنده شاکری نبودم اما رو سفیدم که به خاطر عشق و پاکی تنها مانده ام.

برای من خسته و دل شکسته دنیا در جلوه سرابی از امید رهایی هر دم خود نمایی می کند .امید به اینکه روزی به هنگام غروب با مرگ از این هیاهوی مبتذل رها خواهم شد. در این زمان و می دانی که وحشتناکترین رفتارها در قالب زیباترین اعمال - در پوشش دوستی و عاطفه مادرانه و پدرانه صورت می گیرد.چه سخت است پذیرفتن اینکه انسانی تا نهایت دئا نت قدم بر دارد و چه سخت و سوزان است پذیرفتن نا عدالتی که ریشه در خودخواهی دارد.

خداوندا تو شاهدی که مرا در صعب ترین سنگلاخهای زندگی تنها گذاشتند و از خود دور ساختند .عجیب است که من از تو یاد میکنم و تو مرا فراموش کرده ای! عاقبت خیال تو با هستی من چه خواهد کرد ؟ آیا اصلا" سر سوزنی در دلت جای من هست؟

آن قدر به دل کندن نزدیکم که یک نیم نفس فاصله است و آنقدر از دنیا دور که نفرت دارم از نامش . به چه چیز ماندن دل ببندم . اینکه روزی زندگی رنگ دیگر بگیرد ؟ به اینکه خوشبختی یعنی تامل به چه؟

تمام شور و احساس گذشته در من مرده است.

ساده لوحانه است که بخواهیم در پی حل معما کمر همت ببندیم. باور کن !!!!

ای همه بود و نبودم - ای تمام تا رو پودم - ای تو آرزو ی قلبم - کاشکی عاشقت نبودم !

با یادت در ستیزم از عشقت می گریزم اما تو خلوت دل تویی تنها عزیزم .نفرین به این عاشقی دل غرق خونه اما نمیتونه یه نفس بی تو بمونه به اون جایی رسیدم که مرگ آسونه.

آخره عشقا یه جوره همیشه- همه عشقا یه جور تموم میشه.وقتی پای عاشقی میون میاد همیشه صحبت غصه و غمه کوچولوی خوش زبون من بگو چرا همه حرفا مثله همه؟

(نوشته شده توسط تگرگ)